Mijn handschrift
Het is mijn unieke, aan mijn persoonlijkheid gebonden manier van schrijven. Het gebeurt dikwijls dat iets in iemand resoneert tijdens het lezen van mijn handschrift. Ik heb mijn handschrift met aandacht ontwikkeld. Vooreerst met aandacht voor mezelf, voor mijn eigenheid, ruimte zoekend voor wie ik ben wie ik wil zijn. In de loop van de jaren kwam er de aandacht voor de lezer erbij, voor de weerklank die in de lezer wordt opgeroepen. De echo verteld iets over de manier waarop ik word waargenomen en tegelijkertijd over de lezer zelf.
De dynamiek van de echo, de klank die op velerlei ondergronden op verschillende manier weerkaatst en daardoor altijd weer een uniek geluid vormt. Een geluid dat onvergelijkelijk is en tegelijkertijd uiterst veranderlijk blijft. Hier zie ik paralellen met de supervisie en de manier waarop ik supervisie vorm wil geven. Door te erkennen dat er altijd meerdere krachtenvelden tussen jou en mij, tussen jou en de ander tezelfdertijd co-existeren. Te luisteren naar de onderstroom, de echo’s niet te verklaren maar gezamenlijk te onderzoeken.
Wat ik meebreng is een houding die uitnodigt om bij jezelf ten rade te gaan. Om jezelf in de dialoog van de supervisie in te brengen, om samen met mij op een reis te gaan en gezamenlijk te ontdekken. Ik begin deze reis zonder een vastgelegd doel, zonder een voorop bedachte route. Ik wil samen in het hier en nu de weg kiezen. Ik breng een onderzoekende houding met mij mee die stimuleert om van vaste patronen en denkkaders variabelen te maken. Variabelen die wij creëren door de geleefde werkelijkheid te deconstrueren Ik vind het doorslaggevend voor de supervisie om met deze variabelen te spelen om nieuwe paden te betreden op de gezamenlijke reis.
Normen en waarden zijn gedeeld goed en evenzeer persoonlijk. Ik leef in twee culturen, ik heb in verschillende landen gewoond waardoor ik een sensitiviteit heb ontwikkeld. Ik vind het urgent om met elkaar in gesprek te gaan over de normen en waarden en te beproeven welke dynamieken er aan het werk zijn.
Een samenwerking met mij kost durf en moed. Het kost de durf om jezelf te laten zien en te aanvaarden dat ik ervoor open sta om jou te zien om jou te ontmoeten in het hier en nu. Om gezamenlijk te gaan ontdekken vraag ik dat je jezelf openstelt. Dat jij je openstelt en wie jij bent. Het kost moed omdat ik verwacht dat jij je kwetsbaar opstelt. Ik verwacht dat de kwetsbaarheid van het bestaan onderwerp mag zijn van de dialoog. Het kost ruimte en tijd om samen op ontdekkingsreis te gaan. Ik heb ruimte nodig om mezelf te kunnen ontplooien en tijd om jou te ontmoeten. Het kost jouw vertrouwen, het vertrouwen dat er in de ruimte die jij mij biedt iets kan ontstaan. Iets dat er in de ruimte die ik met jou samen wil scheppen voor beweging gaat zorgen.
Het is mijn unieke, aan mijn persoonlijkheid gebonden manier van schrijven. Het gebeurt dikwijls dat iets in iemand resoneert tijdens het lezen van mijn handschrift. Ik heb mijn handschrift met aandacht ontwikkeld. Vooreerst met aandacht voor mezelf, voor mijn eigenheid, ruimte zoekend voor wie ik ben wie ik wil zijn. In de loop van de jaren kwam er de aandacht voor de lezer erbij, voor de weerklank die in de lezer wordt opgeroepen. De echo verteld iets over de manier waarop ik word waargenomen en tegelijkertijd over de lezer zelf.
De dynamiek van de echo, de klank die op velerlei ondergronden op verschillende manier weerkaatst en daardoor altijd weer een uniek geluid vormt. Een geluid dat onvergelijkelijk is en tegelijkertijd uiterst veranderlijk blijft. Hier zie ik paralellen met de supervisie en de manier waarop ik supervisie vorm wil geven. Door te erkennen dat er altijd meerdere krachtenvelden tussen jou en mij, tussen jou en de ander tezelfdertijd co-existeren. Te luisteren naar de onderstroom, de echo’s niet te verklaren maar gezamenlijk te onderzoeken.
Wat ik meebreng is een houding die uitnodigt om bij jezelf ten rade te gaan. Om jezelf in de dialoog van de supervisie in te brengen, om samen met mij op een reis te gaan en gezamenlijk te ontdekken. Ik begin deze reis zonder een vastgelegd doel, zonder een voorop bedachte route. Ik wil samen in het hier en nu de weg kiezen. Ik breng een onderzoekende houding met mij mee die stimuleert om van vaste patronen en denkkaders variabelen te maken. Variabelen die wij creëren door de geleefde werkelijkheid te deconstrueren Ik vind het doorslaggevend voor de supervisie om met deze variabelen te spelen om nieuwe paden te betreden op de gezamenlijke reis.
Normen en waarden zijn gedeeld goed en evenzeer persoonlijk. Ik leef in twee culturen, ik heb in verschillende landen gewoond waardoor ik een sensitiviteit heb ontwikkeld. Ik vind het urgent om met elkaar in gesprek te gaan over de normen en waarden en te beproeven welke dynamieken er aan het werk zijn.
Een samenwerking met mij kost durf en moed. Het kost de durf om jezelf te laten zien en te aanvaarden dat ik ervoor open sta om jou te zien om jou te ontmoeten in het hier en nu. Om gezamenlijk te gaan ontdekken vraag ik dat je jezelf openstelt. Dat jij je openstelt en wie jij bent. Het kost moed omdat ik verwacht dat jij je kwetsbaar opstelt. Ik verwacht dat de kwetsbaarheid van het bestaan onderwerp mag zijn van de dialoog. Het kost ruimte en tijd om samen op ontdekkingsreis te gaan. Ik heb ruimte nodig om mezelf te kunnen ontplooien en tijd om jou te ontmoeten. Het kost jouw vertrouwen, het vertrouwen dat er in de ruimte die jij mij biedt iets kan ontstaan. Iets dat er in de ruimte die ik met jou samen wil scheppen voor beweging gaat zorgen.