De auteur bespreekt in deze bijdrage Leven in verhalen. Begeleiden met mythen, sprookjes en gedichten rond vragen op de levensweg (2019) van Michiel de Ronde.

Voor zijn studie - Parttime Master Bedrijfskunde aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam - schreef Juri Hoedemakers een scriptie getiteld Het reflectieve vermogen van leiders "De spiegel van de ziel'. Hij werd met deze scriptie bekroond tot Winnaar Beste Scriptie Lichting 2018-2020.

Veertig jaar Landelijke Vereniging voor Supervisie en Coaching (LVSC) – een jubileum. Een moment om te vieren, terug te kijken en vooruit te blikken. Reden ook voor een jubileumnummer van Tijdschrift voor Begeleidingskunde. Ook wij kijken daarin terug en vooruit.

De auteur blikt terug op zijn vorige bijdrage aan dit tijdschrift en kijkt tevens vooruit naar de toekomst van de begeleidingskunde, ook in verband met de coronacrisis.

In zijn vorige bijdrage stond de parallel met de orthopedagogiek centraal en de vraag: in welk opzicht en waarom is het begeleidingsproces bij verwaarloosde organisaties anders dan bij gezonde organisaties?

Het vorige artikel van de auteurs was de weerslag van waar zij toen stonden in hun onderzoek naar onmacht. Ze focusten toen vooral op het doorgeschoten postmodernisme en op ‘trickling down’.

Volgens de auteur is Het oneindige verhaal van Michael Ende een treffende illustratie van het grondidee van het invoegen van bestaande verhalen (zoals sprookjes en mythische vertellingen) in begeleidingstrajecten.

‘Hoezo is het hier onveilig?’ In deze vraag, die het vertrekpunt vormde van een eerder artikel over psychologische onveiligheid, ligt al het ongemak besloten dat dit onderwerp met zich meebrengt.

Veertig jaar geleden werd de voorouder van LVSC geboren vanuit de noodzaak om de didactische supervisiemethode van de ondergang te redden. Wat is het verhaal van LVSC? En voor welke keuzes staat de vereniging nu?

Professionele begeleiding gaat over het initiëren, stimuleren en vormgeven van transitie. Een van de belangrijkste oorzaken van falend (bege)leiderschap is dat er onvoldoende met een transitiebril naar verandering wordt gekeken.

Vier jaar geleden schreef de auteur voor dit tijdschrift een overzichtsartikel over het werk van Chris Argyris die de effectiviteit van mensen in organisaties onderzocht. In deze terugblik wordt het onderwerp effectiviteit vanaf een ander punt opgepakt.

De auteur reageert op haar vorige bijdrage aan dit tijdschrift en stipt daarbij IoPT-opstellingen aan in het kader van trauma. Hoe meer we begrijpen van trauma en de gevolgen daarvan, des te minder angst hoeven we ervoor te hebben.

In dit vervolgartikel richten de auteurs zich op de magie van verhalen. Fantasie heeft echter niet altijd een positief imago, hoewel het juist een enorme bron voor verandering kan zijn.

Vijf jaar na zijn artikel ‘Wil de echte groep opstaan’ blikt de auteur terug: wat vindt hij er nu van? Vervolgens geeft hij een verdiepend exposé over wat hij onder sociale complexiteit verstaat in de context van groepsbegeleiding en beargumenteert tevens het belang ervan.

Wie had kunnen denken, toen we ‘verlies’ als thema voor dit nummer kozen, dat een jaar later de hele wereld geconfronteerd zou worden met verlieservaringen? We kregen tijdens de coronapandemie te maken met verlies van gezondheid, fysiek contact, werk, inkomen, bewegingsvrijheid, vanzelfsprekendheden en soms verlies van dierbaren. Dat betekende afscheid nemen, loslaten, rouwen, betekenis zoeken, resetten en het vinden van een nieuw evenwicht.

In dit artikel worden de existentiële aspecten van de coronacrisis belicht met behulp van het denken van Michel de Montaigne. Deze filosoof leefde in de zestiende eeuw, waarin parallellen te ontdekken zijn met de huidige crisis.

Bij het begeleiden van cliënten vanuit de arbeidsre-integratie zag de auteur overeenkomsten met mensen die vastlopen in rouw na verlies van een dierbare.

‘Ik ben gezegend dat mijn dierbaren en ik tot nu toe gevrijwaard zijn gebleven van corona. Misschien kost het me daarom wel moeite mijn gedachten en gevoelens rond deze coronacrisis te ordenen’, aldus Paul Kloosterboer in zijn column.

In elk veranderingstraject zet je dingen op het spel. Hoe laat je los wat je weet? En hoe kun je ontspannen omgaan met het wegvallen van waarheden die mogelijk niet meer relevant zijn?

Kijken met de bril van verlies is voor iedere begeleidingskundige van belang. Want wie zich in een transitie bevindt, verliest altijd iets. Verlies is daarom onderdeel van elk levensverhaal.